Μαθήματα για την παιδεία. Friedrich Nietzsche

 «Το γυμνάσιο έχει παραμελήσει ως τώρα το αντικείμενο με την απόλυτη προτεραιότητα: τη μητρική γλώσσα. Έτσι όμως του λείπει το φυσικό γόνιμο έδαφος για όλες τις παραπέρα παιδευτικές προσπάθειες. Γιατί μόνο στη βάση μιας αυστηρής καλλιέργειας της γλώσσας δυναμώνει η σωστή αίσθηση για τη μεγαλοσύνη των κλασικών μας».

 Οι διαλέξεις του Νίτσε για την παιδεία, γραμμένες το 1872 στη Βασιλεία, είναι τα πιο σημαντικά -και τα πιο συναρπαστικά- κείμενα της νεότερης θεωρίας για την παιδεία. 

Σ' αυτές ο νεαρός, τότε, καθηγητής της κλασικής φιλολογίας θέτει με τον πιο άμεσο και ριζικό τρόπο θεμελιώδη ζητήματα της παιδείας, της γλώσσας, της πνευματικής καλλιέργειας γενικότερα. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

 Φ. Νίτσε, Μαθήματα για την Παιδεία

Κύριοι, όσοι  από εσάς με ακούτε μόλις αυτή τη στιγμή για πρώτη φορά- και δεν έτυχε ίσως στο μεταξύ να πάρει το αυτί σας πάρα πολλά για την προηγούμενη διάλεξή μου πριν από τρεις βδομάδες- πρέπει να έχετε την καλοσύνη να μεταφερθείτε χωρίς  άλλη προετοιμασία στο κλίμα μιας σοβαρής συζήτησης που είχα αρχίσει να τη διηγούμαι την τελευταία φορά και που σήμερα θα σας θυμίσω τα τελευταία σημεία της.

Ο συνοδός του φιλοσόφου  είχε μόλις εξηγήσει με ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη στον σπουδαίο δάσκαλό του γιατί αναγκάστηκε, βαρύθυμα, να αφήσει τη θέση του στην εκπαίδευση. Κι έλεγε ακόμη ότι περνούσε τώρα τον καιρό του απαρηγόρητος σε μια μοναξιά που την είχε διαλέξει μόνος του και ότι αυτή η απόφασή του κάθε άλλο παρά σε οίηση οφειλόταν.

«Έχω ακούσει», έλεγε ο έντιμος μαθητής , «πάρα πολλά από σας, δάσκαλέ μου, έχω μείνει πολύ καιρό κοντά σας, ώστε δεν μπορώ να έχω πια εμπιστοσύνη στην παιδεία και στην εκπαίδευσή μας, έτσι όπως είναι τώρα.  Βλέπω ολοκάθαρα τα τεράστια λάθη και τις αδυναμίες που εσείς συνηθίζατε να τα δείχνετε με το δάχτυλο.

Άλλα αισθάνομαι ότι δεν έχω μέσα μου αρκετή δύναμη να παλέψω γενναία και να συντρίψω τους προμαχώνες αυτής της δήθεν παιδείας. Μια αποθάρρυνση ολοκληρωτική με κυρίεψε: η καταφυγή στην μοναξιά δεν ήταν αλαζονεία, δεν ήταν έπαρση». Κι ύστερα για να δικαιολογήσει τη στάση του, σκιαγράφησε με τέτοιον τρόπο το γενικό γνώρισμα αυτής της εκπαίδευσης, ώστε ο φιλόσοφος άρχισε να του μιλάει με συγκινημένη φωνή  και να τον καθησυχάζει κάπως έτσι: «Ησύχασε, φτωχέ μου φίλε», του είπε, « σε καταλαβαίνω τώρα καλύτερα, δεν έπρεπε να σου μιλήσω τόσο σκληρά. 

Έχεις σε όλα δίκιο, εκτός από την αποθάρρυνση. Θα σου πω αμέσως κάτι που θα σε παρηγορήσει. Μη φανταστείς ότι αυτή η ψεύτικη παιδεία, που τόσο σε βαραίνει, θα εξακολουθήσει να υπάρχει για πολύ ακόμα.

Δεν θέλω να σου κρατήσω κρυφό τι πιστεύω πια γι’ αυτήν: Ο καιρός της έχει περάσει, οι μέρες  της είναι πια μετρημένες. Ο πρώτος που θα τολμήσει να φανεί απόλυτα έντιμος στον χώρο αυτό θα «ακούσει» τον απόηχο της τιμιότητάς του να αντηχεί μέσα σε θαρραλέες ψυχές. Γιατί ουσιαστικά οι πιο ευγενικά προικισμένοι και οι πιο ευαίσθητοι έχουν κάνει μια σιωπηροί συμφωνία: Ο καθένας τους ξέρει τι υπέφερε εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν  στα σχολεία, ο καθένας τους θα ήθελε να λυτρωθούν οι επόμενες γενιές από αυτό το βάρος, έστω κι αν χρειαζόταν να θυσιαστεί ο ίδιος.

Αιτία όμως που αυτή η απόλυτη εντιμότητα δεν εκδηλώνεται πουθενά, είναι η πνευματική φτώχεια της παιδαγωγικής σκέψης της εποχής μας. Λείπουν ακριβώς τα ταλέντα με τη γνήσια ευρηματικότητα, λείπουν οι αληθινά πρακτικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με τις ωραίες νέες ιδέες που ξέρουν ότι η σωστή μεγαλοφυΐα και η σωστή πράξη πρέπει κατανάγκη να συναντηθούν στο ίδιο άτομο, ενώ σήμερα λείπει από τους νηφάλιους ανθρώπους της πράξης η έμπνευση- και γι’ αυτό δεν υπάρχει σωστή πράξη.

Αρκεί να κοιτάξει κανείς τα παιδαγωγικά βιβλία του καιρού μας. Θα διαπιστώσει πως ο μόνος που δεν θα πάθει ζημιά από τη μελέτη τους είναι εκείνος που δεν αισθάνεται φρίκη για την έσχατη πνευματική γύμνια και τις αδέξιες επαναλήψεις των ίδιων πραγμάτων. Κατανάγκη λοιπόν αφετηρία της φιλοσοφίας μας δεν είναι πια ο θαυμασμός αλλά η φρίκη. Όποιος δεν μπορεί να την αισθάνεται παρακαλείται να μην απλώνει τα χέρια του στην εκπαίδευση.

Φυσικά ως τώρα το αντίθετο ήταν ο κανόνας. Όσοι αισθάνονταν φρίκη, όπως εσύ φτωχέ μου φίλε, έσπευδαν να φύγουν, ενώ εκείνοι οι νηφάλιοι κι απτόητοι άπλωναν τα αδέξια χέρια τους φαρδιά πλατιά στην πιο λεπτή τεχνική που μπορεί να υπάρξει: στην τεχνική της παιδείας. Αυτό όμως δεν μπορεί να εξακολουθήσει για πολύ καιρό ακόμα. Αρκεί να φανεί έστω μια φορά ο έντιμος άνθρωπος με τις καλές και νέες ιδέες, ο οποίος προκειμένου να τις πραγματοποιήσει, θα τολμήσει να διακόψει κάθε σχέση  με την παρούσα κατάσταση.

 Αρκεί μόνο μια φορά να δείξει ο έντιμος άνθρωπος με το παράδειγμά του τι δεν μπορούν να κάνουν τα δραστήρια αδέξια χέρια. Τότε τουλάχιστον θα έχει πια κανείς τη δυνατότητα να διακρίνει τα πράγματα, να αισθάνεται τη διαφορά και να κάνει σκέψεις για τα αίτια αυτής της αντίθεσης, ενώ τώρα τόσοι και τόσοι πιστεύουν εντελώς καλόπιστα ότι τα αδέξια χέρια ανήκουν στο παιδαγωγικό έργο».

* Νίτσε: Μαθήματα για την παιδεία, εκδ. Printa, 2006, σελ.57-60

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΕΡΑΜΙΑΝΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΡΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΑΡΚΑΚΗ (1872-1950)

Μια κάρτα με τη δυναμική μορφή του Ιησού που εκδιώκει τους εμπόρους από τον ναό, (εκφράζει, σαφώς, την έννοια της «κάθαρσης» της Εκκλησίας από κάθε «ξένο» προς αυτήν στοιχείο) στέλνει το Πάσχα του 1926 από την Ιερουσαλήμ ο μέγας κοινωνικός αναμορφωτής Νίκος Καζαντζάκης, γραμμένη σε μονοτονική γραφή στον Ρεθυμνιώτη φίλο του επίσκοπο Βασίλειο Μαρκάκη (επίσκοπο τότε Αρκαδίας, με έδρα τις Μοίρες της Μεσσαράς Κρήτης και υποστηρικτή αργότερα της Εθνικής Αντίστασης), ενάμιση, περίπου, χρόνο από την πρώτη επίσκεψή του (28-8-1924) στην επισκοπή Αρκαδίας.

«Ιερουσαλήμ Πάσχα 1926

Από την Αγία Πόλη Σας στέλνω ένα

χαιρετισμό γεμάτο σεβασμό και αγάπη.

Ποτέ δε Σας ξεχνώ κι αλησμόνητες μένουν

στον νου και στην καρδιά μου οι θαυμάσιες (-αστές;)

ώρες που πέρασα στην επισκοπή Σας

Καλή Λαμπρή κι ο Χριστός ανέστη!

ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ /ΕΔΩ

Τέλλος Αγρας - Τρία Ποιήματα

Πανσέδες -Τέλλος 'Αγρας

Άκρα παντού ησυχία– και τηνέ περισσεύουν τα συντρεχούμενα νερά γύρω απ' τη βρύση κ' οι πανσέδες, που απόψε ουδέ στιγμή σαλεύουν· και το κορίτσι που έπιασε να τους ποτίση. Aνήξερη θωριά στα μάτια με γελάει, κι' αφή, γλυκοπερπάτητη διπλά απ' τις άλλες· πότε, στάλα· και πότε, θάλασσα– και πάει: μια, στάλα· και μια, θάλασσας μαβειές αγκάλες, ανήξερος πανσές, μέσα στην πάσα ειρήνη, χαίρεται, αναίσθητος, του πλάστη του το κρίμα· και το γειτονικό τ' αγέρι οπού τον ντύνει, στον ίσκιο το τυλίγει απ' το δικό του εντύμα, το εντύμα του όλο στάλες, μια μέσα στην άλλη, κ' ίσκιωμα γαλανό στου γαλανού τη μέση, απ' το λιλά και σ' άλλο πιο λιλά, και πάλι – του παγωνιού φτερά σα νάθελε φορέσει. Σφιχτοκρατούμενος στης ρίζας του το χώμα –κι' όσο τον βλέπω, στο είναι του– νά, που μου μοιάζει! Σα να μ' ακούη με το είναι του, κι' ωσάν, ακόμα, με τα γαλάζια μάτια του να με σκεπάζη... K' έρχεται, το λουλούδι, έρχεται και με σμείγει –κ' είναι σα να το μέλλη και να μη το μέλλη– στα μαβειά του με ντύνει, με περιτυλίγει, στ' αξέβαφα μαβειά με ντύνει, και με θέλει. Tο φύλλο κατά μέσα στην καρδιά του κλίνει κι' αγάλια, με χωρεί κ' εμένα, ολίγο-ολίγο· στα μάτια του τ' ανήξερα με καταπίνει – και στους πανσέδες μέσα, ένας πανσές ανοίγω. (από το Eπιλογή απ' τα Ποιήματα, Eρμής 1996)

Ποίημα Eρωτικό -Τέλλος Άγρας Animula vagula, blandula,             hospes, comesque corporis,             qua nunc abibis in loca?             Pallidula, rigida, nudula,             nec, ut soles, dabis jocos.                     ADRIANUS             Ψυχούλα άστεγη, χαϊδεμένη,             ξενητεμμένη του κορμιού συντρόφισσα,             για πού μισεύεις;             Xλωμούλα, τρεμουλιάρα, ολόγυμνη,             μηδέ θα κάνης πια χαρές, σαν πρώτα.                     AΔPIANOΣ Kάτω απ' τις ελιές, οι ώρες σιωπηλές παίρνουνε τη μέρα πεθαμένη. Kάτω απ' τις λιγνές, τις σκόρπιες αγριελιές, άφωνο, πικρό το λείψανο διαβαίνει. Aχ, τη νειότη σου, ξανθούλα μου Eρωμένη, με την ώχρα του έχει ο θάνατος βαμμένη. Mες στο αγέρινο, που φεύγει, δειλινό, το πορτραίτο της στον ήλιο πώς χλωμαίνει! Σύρε! Στη ζωήν ακόμη ν' αγρυπνώ – έτσι μούμελλεν, αγάπη σταυρωμένη! Ξέβγαλαν τη Mέρα πεθαμένη. Mας εχώρισαν, χλωμούλα μου ερωμένη! K' είν' η νύχτα πια, που μαρτυρικιά, γνώριμη, χωρίς μυστήριο, βασιλεύει... K' είν' η νύχτα πια, που κρύα και πληχτικιά, στα βαθειά, βαθειά μου δυναστεύει. Άκου: σιγανά παραμιλεί ένα φύλλο! Kάποιο φως μαβύ γλυστρά απ' τα μονοπάτια. Ώ ψυχή μου, ώ σφάλισε τα μάτια! (από το Eπιλογή απ' τα Ποιήματα, Eρμής 1996) Mιλεί η Ψυχή μιανής Mικρής Φυσαρμόνικας L' ame des quartiers morts et de tristes enclos.                                 G. RODENBACH – Kαίει το βερνίκι· ωσάν από κοντύλι ψιλή, αφρίζει ακόμα η πινελιά. Mα εσύ έχεις πάλι πυρετό στα χείλη, που σέρπουν να ζητούν τα πιο παλιά! Γιά πες μου: έτσι δεν θέλησες; Πηγαίνω το δρόμο που με αρμήνευες: Aρμό πού ναύρης να βυζάξης το χαμένο –τώρα– ριγηλό τέλι των λυγμών; Eσύ, μπρος στου Iερού, σα χτες ακόμα, μεταλάβαινες το σκαλί, κι' απ' του σταυρού το κρύο φιλί έχεις το μάλαμα στο στόμα. Kι' όμως τώρα στεκόμαστε, από πάνω, –τώρα– σε κρίμα δίχως ξαγορά: αχ, στη γνώμη σου εμόνοιασα: την κάνω δική μου, αφού ήταν όλη σου η χαρά! Mόνον, αυτά τα κόκκαλα μην πιάνης! –καλέ μου! ουδέ για μένα, ουδέ για σέ!– Eσύ αλοιφήν ελέους δεν πας να βάνης: μα ν' αναδέψης νεκρές ζεστασιές! Tο ξέρω τ' άσφαλτο αχείλι τί θέλει· για την κρυφή πληγή με ψάχνει,– αχ μη! (μη μουδιάσουν στο πληγωμένο τέλι του χαμένου χινόπωρου οι λυγμοί!) Aίμα θα τρέξη... Eίσαι άξιος, σα θελήσης. Όμως γιατί ξανά με τυραννείς; Tου ελέγχου και της στείρας ηδονής το φαρμάκι διπλό για να μ' αφήσης; (από το Eπιλογή απ' τα Ποιήματα, Eρμής 1996) Τέλλος Ἄγρας (1899-1944): ποιητὴς καὶ κριτικός (φιλολογικὸ ψευδώνυμο τοῦ Εὐαγγέλου Λ. Ἰωάννου) «Λυρισμὸς εἶναι ὁ δρόμος ποὺ φέρνει ἀπὸ τὸ χειροπιαστὸ στὸ ἄπιαστο, ἀπὸ τὴν ὕλη στὸ μυστήριό της, ἀπὸ τὸ πρᾶγμα στὴν Ἰδέα. Μά... καὶ τὸ ἀντίθετο!» Βιογραφικό του Ποιητή /ΕΔΩ

Nα θέλεις λίγα: θα τα έχεις όλα -Φερνάντο Πεσσόα

Να θέλεις λίγα: θα τα έχεις όλα.
Τίποτε να μη θέλεις: θα είσαι ελεύθερος.
Ο ίδιος ο έρωτας που νιώθουν
Για μας, μας απαιτεί, μας καταπιέζει.

Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ακέραιος: Τίποτε
Δικό σου να μην υπερβάλλεις ή να μη διαγράφεις.
Να είσαι όλα σε κάθε πράγμα. Να βάζεις όσα είσαι
Και στο ελάχιστο που κάνεις.
Έτσι σε κάθε λίμνη ολόκληρη η σελήνη
Λάμπει, γιατί ζει ψηλά.

Αναρίθμητοι ζουν μέσα μας.
Αν σκέφτομαι ή αν νιώθω, αγνοώ
Ποιος μέσα μου σκέφτεται ή νιώθει.
Είμαι μονάχα ο τόπος
Όπου νιώθουν ή σκέφτονται.

Έχω περισσότερες από μια ψυχές.
Υπάρχουν περισσότερα εγώ απ’ το ίδιο το εγώ μου.
Υπάρχω ωστόσο
Αδιάφορος για όλους,
Τους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω.

Οι διασταυρωμένες παρορμήσεις
Όσων νιώθω ή δεν νιώθω
Πολεμούν μες σ’ αυτόν που είμαι.
Τις αγνοώ. Τίποτε δεν υπαγορεύουν
Σ’ αυτόν που γνωρίζω ότι είμαι: εγώ γράφω.

Ο θεός Παν δεν πέθανε,
Σε κάθε κάμπο που δείχνει
Στα χαμόγελα του Απόλλωνα
Τα γυμνά στήθη της Δήμητρας —
Αργά ή γρήγορα θα δείτε
Να εμφανίζεται εκεί
Ο θεός Παν, ο αθάνατος.

Όχι δε σκότωσε άλλους θεούς
Ο θλιμμένος χριστιανός θεός.
Ο Χριστός είναι ένας ακόμη θεός,
Ίσως ένας που έλειπε.
Ο Παν συνεχίζει να δίνει
Τους ήχους απ’ τον αυλό του
Στ’ αυτιά της Δήμητρας
Που καμαρώνει στους κάμπους.

Οι θεοί είναι οι ίδιοι,
Πάντοτε λαμπεροί και γαλήνιοι,
Γεμάτοι από αιωνιότητα
Και περιφρόνηση για μας,
Φέρνοντας τη μέρα και τη νύχτα
Και τις χρυσαφένιες σοδειές
Όχι για να μας δώσουν
Τη μέρα και τη νύχτα και το στάρι
Μα για άλλον και θείο
Τυχαίο σκοπό.  
μετάφραση: Ανδρέας Παγουλάτος

Αριστοφάνης, Εκκλησιάζουσαι, 392 π.Χ.(απόσπασμα)

 ...Στενοχωριέμαι
και δεν υποφέρω να έχουν σαπίσει τόσο
πολύ τα πολιτικά πράγματα της πόλης μας. Γιατί
τη βλέπω νά 'χει πάντα διεφθαρμένους
αρχηγούς. Κι αν τη μια μέρα φανεί κάποιος
τίμιος,
τις δέκα θα είναι κατεργάρης.
Κι αν στραφείς σε άλλον,
αυτός θα κάνει μεγαλύτερο κακό...Αριστοφάνης, Εκκλησιάζουσαι, 392 π.Χ. (εκδ. Κάκτος, μτφ. Τ. Ρούσσος, Αθήνα 1993

«Αρχάγγελος τον Σεπτέμβριον βοά μέσα στην πλάση» -Ανδρέας Εμπειρίκος

SEPTEMBER MORNING - By Leonid Afremov

 Τις μέρες τις γλυκές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη
βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η
γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες
των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι
οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών
κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να ’ναι πάντα καλοκαίρι
(γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος)
αναγαλλιάζουν οι ψυχές,
και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός
αρχάγγελος του Παραδείσου, βοά και λέγει
στο κάθε που άγγιξε κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος-όπου κι αν είσαι-
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.

September Rain by Dmitry Spiros

Ανδρέας Εμπειρίκος, «Εποχές»
«Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών
ανθέων, με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού, εις παραλίας και αιγια-
λούς όπου το κύμα, ηπίως επελαύνον, εδρόσιζε τα σώματα
με ιριδίζοντας αφρούς, πριν χαμηλώσει η εποχή πάσης ευθα-
λασσίας, πριν πέσει εις την αφάνειαν ο ύψιστος του θέρους μην…»

(Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος)
               

Ιωσήφ Μπρόντσκι - Οι εραστές τ’ Αυγούστου

Ιωσήφ Μπρόντσκι - Οι εραστές τ’ Αυγούστου

«Οι εραστές τ’ Αυγούστου,

οι εραστές τ’ Αυγούστου με λουλούδια στα χέρια έρχονται,

τ’ αόρατα καλέσματά τους τραβούν στις αυλές,

οι εραστές τ’ Αυγούστου με κόκκινα πουκάμισα και μισάνοιχτα στόματα

τρεμοσβήνουν στα σταυροδρόμια,

εξαφανίζονται στα σοκάκια,

τρέχουν στις πλατείες.

Στους εραστές τ’ Αυγούστου

αχνοφέγγουν στη βραδινή ατμόσφαιρα

οι ερυθρόλευκες γραμμές των κεντημένων λουλουδιών πάνω

στα πουκάμισά τους,

φωτίζονται τ’ ανοιχτά παραθύρια στις σκοτεινές αυλές

κι αυτοί όλο πηγαίνουν κι όλο τρέχουν σε κάποιο κάλεσμα.

Να και το δείλι της ζωής, να και το δείλι που δίπλα περνά απ’ την πόλη,

να το που χρωματίζει τα δέντρα,

που σβήνει τη λάμπα,

που γυαλίζει τ’ αυτοκίνητα . . .

Στα στενά σοκάκια βιαστικά ηχούν οι παρέες,

γύρισε πίσω, έβγα στο μπαλκόνι και πέταξε το παλτό.

Βλέπεις, οι εραστές τ’ Αυγούστου τρέχουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια.

Οι γαλάζιες ανταύγειες των διαφημίσεων κυλούν από τις στέγες

κι εσύ κοιτάζεις κάτω, δίχως ποτέ και με κανένα θέση δεν αλλάζεις,

συνομιλώντας με τον εαυτό σου.

Να τα λουλούδια και τια διαμέρισμα με το νέο έρωτα,

με το καινούριο μαστίγιο, που μπαίνει σε κύκλο νέο,

παραδίδοντας τον εαυτό του με νέα κραυγή και νέο αίμα,

παραδίδοντας τον εαυτό του, αφήνοντας τα λουλούδια να πέσουν απ’ τα χέρια του.

Το νέο δείλι θορυβεί,

κανείς δεν θα επιστρέψει στη νέα ζωή,

κανείς δε θα περάσει κάτω απ’ το μπαλκόνι για να ‘ρθει να σε δει,

κανείς δε θα σου παρασταθεί,

κανείς δε θα σου σταθεί,

πιο κοντά, απ’ ό,τι εσύ στον εαυτό σου,

απ’ τα λουλούδια,

απ’ ότι είσαι εσύ στον εαυτό σου.»

(Ιωσήφ Μπρόντσκι, 1961, «Οι εραστές τ’ Αυγούστου.»

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

August lovers,-Joseph Brodsky
August lovers come with flowers,
Invisible calls of their grand attract,
August lovers in red shirts
with half-open mouths
Flashed at crossroads,
disappear in the lanes,
By area, run.
August lovers
The evening air imps
Red-white line of shirts
Owl colors,
Open windows between the black shine parade,
And they all go, all run on some call.
That night life, That evening walks through the city,
Here he paints trees , lights a lamp, varnishes cars,
In the narrow alleys hastily ringing cathedrals,
Go back, access to the balcony, Throw coat.
See, August lovers run downstairs with flowers
Blue jets advertisements rainwater from roofs,
Here you look down, never change places
Never with anyone, did you say to yourself.
Here and flowers and an apartment with a new love,
With the young whipping, overlooking the new circle,
Giving himself to the new cries and new blood,
giving himself, producing flowers from hand.
The new night noise, no return, on a new life,
That no one will be held under your balcony to you
And it will not be for you, and will not, will not close
Than himself to himself, than to their colors, than themselves.

Источник: https://brodskiy.su/stihi-o-lyubvi/avgustovskie-lyubovniki