ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ -ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ

Ο Μέλιος Καδράς, ο ήρωας του βιβλίου, έπαψε να είναι παιδί και δε μετράει τ' άστρα, μόνο τ' αγκάθια που στρώνει στον δρόμο του η ζωή. Περιπλανιέται ακόμα μία φορά στην επαρχία της Βόρειας Ελλάδας, όπου συναντά πρόσφυγες πεταμένους σε ξεροχώρια, πονηρούς γύφτους να φιλοσοφούν, φτωχούς και αμόρφωτους κτηνοτρόφους και αγρότες. Εκεί γνωρίζει δυο ανθρώπους που, ο καθένας με τη λαϊκή του σοφία και τον τρόπο του, τον βοηθούν να βρει αποκούμπι στην περιοχή.
Γίνεται δάσκαλος σ' ένα χωριό και ορθώνει περήφανα το ανάστημά του μπρος στην ξιπασιά των «αφεντάδων». Βοηθά τους φτωχούς και τους ανήμπορους να βρουν κάποιο νόημα στην πληκτική ζωή τους και αντιμετωπίζει με σθένος κάθε αδικία, κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται μπροστά του. Πραγματοποιεί την πολυπόθητη επιστροφή, καβάλα στ' άλογο, στην πόλη του, για να συναντήσει και πάλι τους παλιούς του συμμαθητές, μα, κυρίως, τη μοναδική του αγάπη, την Αγράμπελη - ένα ταξίδι τόσο πικρό, που ύστερα απ' αυτό νιώθει την ανάγκη να βγει και πάλι στον δρόμο... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)
Η ζωή είναι μιά μέλισσα, λένε. Λένε ... Δηλαδή κεντρί και μέλι. Κι εσύ ... Αν είσαι καλός μελισσάς πετάς το κεντρί και τρως το μέλι. Αν είσαι κακός, τρως το κεντρί και πετάς το μέλι ... Βλακειών το ανάγνωσμα. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. Όμως ... σαν είσαι μικρός, και άχνουδος, τότε τρως μόνο το κεντρί, και το μέλι στο τρώνε άλλοι.
Πολύ γνωστά πράματα. Τάπαθε κι ένας φίλος μας (αυτός που είναι για να γεμίσει τις σελίδες αυτού του βιβλίου) Θα τον ξέρετε ... Ο Μέλιος Καδράς. Που γέμισε τις σελίδες ενός άλλου βιβλίου. "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα". Μα τώρα δεν είναι πια "παιδί" ούτε "άστρα" μετράει. Τώρα μετράει αγκάθια. Μα ... αν είναι έτσι όπως το λες (τότε αυτός ο Μέλιος) με τόσα πολλά αγκάθια θα μοιάζει με σκαντζόχοιρο! Μα δε μοιάζει. Γιατί τ' αγκάθια τά 'χει όλα από μέσα και δεν φαίνονται. Καλά μα ... δεν τον πονάνε; Θα ρωτήσεις. Τον πονάνε, αλλά όχι και τόσο πολύ. Γιατί ο Μέλιος ανακάλυψε ένα γιατρικό που μόνο στα γηρατειά τους τ' ανακαλύπτουν οι άνθρωποι: Το μυστικό να κάνεις τ' αγκάθια σου φίλους.

Ας έβλεπα μια φορά μωρέ έναν καλό άνθρωπο χωρίς οχτρούς. Ας έβλεπα έναν. Μαράζι το χω… Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί. Το άπλυτο κορμί το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρόμικη ψυχή πώς πλένεται; Εάν βυθισθώμεν… ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην! Και το κακό πάλι καλύτερο είναι απ? το τίποτα… Καλύτερα μάτια δακρυσμένα παρά μάτια κλειστά.
Πώς να προφυλαχτείς απ? τους φοβητσιάρηδες; Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ? τα παρακάλια έγιναν. Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους πιστούς του! Κείνος που στ? αληθινά αγαπά το Λαό δε γίνεται ποτέ αρχηγός του, γίνεται υπηρέτης του. Ο καλός και περίεργος Θεός έπλασε -όπως ξέρουμε όλοι- πολλά και -χωρίς να ξέρουμε το ''γιατί''- κι ένα σωρό μύγες. Μαύρες, γκρίζες, καφετιές, χρυσές… Μα όλες, ακόμα και οι βρομερότερες, και οι πιο κακομαθημένες, έρχονται, πίνουν το αίμα σου και φεύγουν. Μα οι αλογόμυγες; Αυτές δεν είναι μύγες αγαπητοί μου. Είναι στρείδια. Μάλιστα. Γιατί δεν έρχονται εκεί μόνο για φαγοπότι. Αυτές και κοιμούνται εκεί, και παντρεύονται εκεί και γεννάνε και ξαναγεννάνε… Όλα… “Καλά να πάθεις, σου λένε οι γαϊδάροι. Ωχ… Καλά να πάθεις. Ποιος σου είπε να γίνεις άλογο; Αν γινόσουν γαϊδουράκι να σε καβαλίκευε ο Χριστός θα γλίτωνες τώρα απ? τις αλογόμυγες. Ούτε μια δε θα σε ζύγωνε. Έχεις ακουστά εσύ να υπάρχουν γαϊδουρόμυγες; Όχι!” -Η Αλάφω. -Το πήρε; (εννοεί δηλητήριο) -Ναι. -Και δεν μπόρεσε, μωρέ, τόσος κόσμος να την εμποδίσει; -Μπα…Την βοηθούσαν κιόλα να το πάρει, για να γλιτώσει. -Ε!…λύκοι πού μαστε! -Τώρα το κατάλαβες; -Το κατάλαβα από καιρό μα υπομόνεβα. Άσε, λέω, ή θα γίνω κι εγώ λύκος ή θα γίνουν και κείνοι άνθρωποι
Πηγή: cityportal.gr